حمیده عادلیان در گفت گو با عطنا؛
حمیده عادلیان معتقد است: با توجه به ارتباط داشتن با گروه‌های مختلف مددکاری اجتماعی، می‌دانم اقدامات و تلاش‌های متعددی به‌صورت پراکنده در زمینه کرونا توسط مددکاران اجتماعی انجام گرفته است؛ اقدامات داوطلبانه، کارهای پژوهشی و… . اما چون این دست کارها به شکل جدا از هم در حال انجام است، نمی‌تواند در جامعه نمود بارزی داشته باشد و جایگاه مددکاری اجتماعی را به‌طور درست نشان دهد. نتیجه آن را می‌توان در بازخوردها و انعکاس‌ها در جامعه دید؛ که در قبال زحمات پزشکان و پرستاران در دوره کرونا انعکاس‌های زیادی صورت گرفته است، اما نسبت به تلاش‌های مددکاران اجتماعی در بیمارستان‌ها بازخوردی در جامعه رخ نداده است. در ادامه گفت‌وگو با دکتر حمیده عادلیان، مدیر گروه مددکاری اجتماعی دانشگاه علامه‌طباطبائی را می خوانید.
خانم دکتر! از اواخر سال ۹۸ که بیماری کرونا در کشور شناسایی و همه‌گیر شد، تاکنون، آیا موقعیت‌هایی به وجود آمده که دانشگاه و به‌طور اخص گروه و استادان گروه مددکاری اجتماعی اقداماتی را مرتبط با شرایط ایجاد شده، انجام داده باشند؟
در آغاز و در هفته اول و دوم اسفندماه، آنچه دانشگاه را بیش از همه به خود مشغول کرد این بود که کلاس‌ها و آموزش را چطور مدیریت کند. پس از آن و در اواخر اسفندماه که امکان برگزاری جلسات شورای دانشکده در وبینار مهیا شد، عنوان شد که وزارت علوم به دانشگاه‌ها اعلام کرده که اگر طرح‌های پژوهشی‌ای را در رابطه با شرایط حال حاضر و کووید-۱۹ دارند، به وزارتخانه ارائه دهند. سپس گروه‌های آموزشی هر یک به نوشتن خلاصه پروپوزال‌های خود پرداختند اما به دلیل اینکه ظاهراً محدودیت ارسال طرح به وزارتخانه وجود داشت، قرار بر این شد که از هر دانشکده، فقط یک طرح انتخاب شود. محور طرح تدوین‌شده توسط گروه مددکاری اجتماعی، طراحی و اجرای مداخلات روانی- اجتماعی برای خانواده‌هایی بود که به دلیل از دست دادن یکی از اعضای خود بر اثر کرونا دچار سوگ شده بودند. این طرح از دانشکده برای ارسال به وزارتخانه انتخاب نشد، بنابراین تصمیم بر آن شد که چون این طرح جنبه کاربردی خوبی برای شرایط حاضر دارد، به دیگر دستگاه‌ها و سازمان‌هایی اجرایی ارائه شود و از آن طریق تأمین اعتبار و پیاده‌سازی شود. طی رایزنی‌ها و ارتباطاتی که با وزارت بهداشت و درمان صورت گرفت، قرار بر آن شد تا طرح را برای آن وزارتخانه ارسال کنیم. اتفاقاً وزارت بهداشت با روی باز از این کار استقبال کرد و گفت که ما به چنین مداخلاتی نیازمندیم و از اینکه امکان ارتباط با دانشگاه‌های غیر علوم پزشکی -که همیشه در دسترس آن‌ها نیستند- در حوزه‌های مورد نیازی مثل مددکاری اجتماعی مهیا شده است، خرسند بودند و به ما قول مساعدت داده و اعلام آمادگی کردند. بنابراین چون اجرای چنین مداخله‌ای، نیاز به فوریت داشت باید هرچه سریع‌تر دست‌به‌کار می‌شدیم و پروپوزال مختصر قبلی را به‌صورت طرح کامل شده‌ای در می‌آوردیم که این کار طی دو سه هفته انجام شد و طرح مذکور در اواخر فروردین و اوایل اردیبهشت از سوی معاونت پژوهشی دانشگاه به یکی از معاونت‌های وزارت بهداشت برای بررسی و ارزیابی فرستاده شد.
در آن زمان، تعداد فوتی‌ها حدود ۴هزار نفر بود و مداخله طراحی‌شده برای ۵هزار خانواده برنامه‌ریزی شده بود. محدوده پوشش طرح، کل کشور بود. خدمات حمایت روانی-اجتماعی در بستر خطوط هاتلاین و سامانه‌های مجازی به اجرا درمی‌آمد و نیروهای اجرایی طرح تلفیقی از مددکاران اجتماعی خود دستگاه بهداشت و درمان و همچنین داوطلبان آموزش‌دیده در نظر گرفته شده بودند. هزینه کل طرح بالغ بر ۱.۵ میلیارد تومان برآورد شده بود که بخش عمده‌ای از آن معطوف به تأمین نیرو و تجهیزات بود.
نظر شما :