تنها پناه و تکیه‌گاه مردم ایران در دوران کرونا «خانواده» بود
ابوتراب طالبی، عضو هیئت علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه‌طباطبائی با طرح این سوال که چه نهاد، بخش و یا چه فضایی از زندگی اجتماعی در دوران کرون توانست دست انسان‌ها را بگیرد، گفت: خود افراد هم متوجه می شوند که در چنین شرایطی تنها حمایت مطمئن از طریق نهاد خانواده دریافت می‌شود؛ زیرا فعالیت نهادهای مختلف از جمله بازار، سیاست و حتی نهادهای مذهبی هم در این موضوع، قابل مقایسه با نهاد خانواده نیست؛ لذا من فکر می‌کنم که در کوتاه مدت موجب می شود جایگاه نهاد خانواده تثبیت شود.
به گزارش عطنا و به نقل از شفقنا، این استاد دانشگاه در خصوص وضعیت جوانان در دوران کرونا هم معتقد است: قبلاً عرصه‌هایی وجود داشت که جوان‌ها در آن رفت و آمد می‌کردند؛ مثلا پاساژ گردی و خیابان گردی داشتند، اما الان این عرصه‌ها تا حدودی تقلیل پیدا کرده و روابط خانوادگی بیشتر شده است که احتمال دارد اختلافات خانوادگی در مورد جوان‌ها هم پیش آمده باشد؛ اما زمانی که میدان‌های دیگر باز شود نباید انتظار داشت که جوانان همچنان به شرایط زمان کرونا تن دهند.
طالبی در رابطه با پیامدهای اجتماعی و فرهنگی کرونا، اظهار کرد: در ارزیابی پیامدهای اجتماعی و فرهنگی شیوع کرونا به چند دلیل نمی‌توان داوری ساده و همه شمول داشت. در این ارتباط حداقل باید به ماندگاری ویروس، دوره تحلیل پیامدها، حوزه ها و نوع تاثیرات آن توجه داشت. از سوی دیگر هم باید زمان کافی بگذرد تا در مورد آثار و پیامدهای آن بتوان صحبت کرد. آثار کرونا هم ممکن است به آثار کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت تقسیم شود؛ همچنین این موضوع که این بیماری چقدر دوام خواهد داشت، در ارزیابی پیامدهای احتمالی آن موثر است. این ویروس تا الان حدود۴ ماه کشور مارا درگیر کرده و به عنوان مثال اگر ۴ سال طول بکشد و به همان شکل ادامه پیدا کند، آثار و پیامدهایش کاملا متفاوت از زمانی خواهد بود که مثلاً در مدت زمان پنج ماهه کنترل شود. لذا آثار و پیامدهای آن را نمی توان از نظر زمانی نیز یکدست دانست؛ چراکه این پدیده به لحاظ زمانی در کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت پیامدهای متفاوتی خواهد داشت؛ بنابراین در بررسی آثار شیوع کرونا با جدول سه وجهی مواجه هستیم. یک بخش آن پایداری خود این بیماری است، وجه دوم زمان سنجش پیامدها است به این معنی که در چه برهه‌ای می‌خواهیم آثار و پیامدهای فرهنگی و اجتماعی آن را بررسی کنیم و وجه سوم هم ابعادی است که می‌خواهیم بیماری را در آن ابعاد در نظر بگیریم چراکه تاثیر کرونا در همه ابعاد زندگی به یک شکل نخواهد بود.
جامعه به سمت پزشکی شدن میل پیدا می‌کند
او در ادامه افزود: یکی از آثار شیوع کرونا و دانش و اطلاعات عمومی مرتبط با آن، تاثیر در فضای ذهنی جامعه و برجسته شدن دانش پزشکی است. مشاهده می‌کنیم که عملا جامعه به سمت پزشکی شدن میل پیدا می‌کند؛ به عنوان مثال در همه جا سخن پزشکان حرف نهایی است. این پدیده یک منطقی را در مناسبات خرد و کلان ایجاد می‌کند که در آن منطق، نگاه علمیِ پزشکی بر نگاه‌های دیگر بخش‌های مختلف زندگی غلبه پیدا می‌کند. برای مثال در گذشته قالب ملاحظات پزشکی در درمان بیماری فقط محدود به بیمارستان و یا اتاق پزشک بود، اما وقتی این امر عمومی می‌شود اثراتش هم متفاوت است؛ زمانی که در خانه می‌نشینید یک نوع نگاه پزشکی دارید؛ با اعضای خانواده هم تعامل می‌کنید نگاه پزشکی دارید حتی در زمان تماشای تلویزیون و رسانه، بحث‌های پزشکی را دنبال می‌کنید و این امر منطق فکری و نظری را ایجاد می‌کند که اگر نهادینه شود، آثارش در حوزه علم و فرهنگ هم بسیار مهم و گسترده خواهد بود. وقتی عرصه نگاه پزشکی و یا «پزشکیزه کردن» در قلمروهای زندگی گسترش پیدا می‌کند، به نوعی منطق دانش پزشکی به عرصه‌های دیگر زندگی مردم و مناسبات اجتماعی حاکم می‌شود. در زندگی روزمره روابط اجتماعی تغییر ایجاد می کند. حتی نوع معانقه، دست دادن و موارد دیگر هم دستخوش تغییر می‌شود.
نظر شما :